De conferentie van Berlijn

In 1884 riep de Duitse kanselier Otto von Bismarck op verzoek van Portugal alle grote westerse landen samen om te praten over de verdeling van Afrika. Bismarck wou graag het nieuwe Duitsland groter maken door middel van het vestigen van koloniën in Afrika. Duitsland had deze koloniën nodig voor grondstoffen maar ook als plek om de grote hoeveelheden in Duitsland geproduceerde producten te verkopen. Verders zouden koloniën Duitsland meer macht geven in de wereld. Zijn doel was ook om ervoor te zorgen dat Engeland en Frankrijk ruzie met elkaar zouden krijgen om een stuk gebied in Afrika. Hij wou dat omdat deze twee landen de meeste landen in Afrika in bezit hadden. Als zij ruzie zouden krijgen, kon Duitsland meer grond gaan bezitten in Afrika.

Grenzen trekken

Ten tijde van de conferentie van Berlijn stond 80% van Afrika onder lokale besturing.Toen men Afrika ging verdelen, leidde dit er toe dat Afrika werd verdeeld in veertig landen, met liniaal getrokken grenzen. Veel inheemse stammen die bij elkaar woonden, woonden nu ineens in een ander land. Er werden ook groepen mensen die niet met elkaar konden opschieten in hetzelfde land geplaatst, dit leidde tot veel problemen. Deze verdeling heeft tegenwoordig nog steeds veel gevolgen.

Regels

Op de conferentie van Berlijn werden ook afspraken gemaakt om de verdeling van Afrika in goede banen te leiden. De belangrijkste regel die werd afgesproken was, dat een gebied pas kon worden opgeëist nadat er een bestuur was gevestigd. Ook moest een Europees land het gebied bezetten met een leger. Als laatste moesten ze duidelijk aangeven bij de rest van Europa dat het gebied ingenomen was.

 

De landen op de conferentie

Het aparte van deze conferentie was dat er geen enkele Afrikaan aanwezig mocht zijn. Dit kwam doordat de Europeanen erg neerkeken op de Afrikanen en niet dachten dat ze zelf een land konden besturen.

Zestien landen werden vertegenwoordigd op de conferentie van Berlijn op 15 november 1884. De landen die vertegenwoordigd waren zijn Oostenrijk, Hongarije, België, Denemarken, Frankrijk, Duitsland, Groot-Brittannië, Italië, Nederland, Portugal, Rusland, Spanje, Zweden, Noorwegen, Turkije en de Verenigde Staten. Van deze landen waren Frankrijk, Duitsland, Groot-Brittannië en Portugal de belangrijkste landen, zij bezaten namelijk op dit moment het grootste gebied in Afrika.

De verdeling

Congo werden toegewezen aan België, de Belgische koning heeft erg veel misbruik gemaakt van deze kolonie. België was niet het enige land dat misbruik maakte van zijn koloniën, bijna alle Europese landen deden dit. Door deze conferentie werden bijna alle landen in Afrika toegewezen aan Europese landen, alleen Liberia, de Zuid-Afrikaanse republiek, Ethiopië en Oranje vrijstaat hadden geen Europese overheerser.

Dit was de eindverdeling na de conferentie:

  • België: Kongo
  • Engeland: Zuiden en Oosten van Afrika
  • Frankrijk: Noorden en Westen van Afrika
  • Duitsland (Namibië en Kameroen)
  • Italië (Libië)
  • Portugal (Angola Mozambique) 
  • Spanje (zuiden van Marokko

 

Belangen van koloniën bezitters

De Europese landen wouden zoveel mogelijk koloniën bezitten omdat dit aanzien gaf. In deze tijd was er veel sprake van nationalisme, elk land wou de beste zijn. De koloniën werden ook gebruikt voor het verkrijgen van goedkope grondstoffen. De meeste Europese landen hadden namelijk een grote industrialisatie doorgemaakt, zij hadden daarom grondstoffen nodig. De gebieden werden daarnaast ook gebruikt als afzetmarkt voor producten van de eigen industrie, omdat men niet altijd alle producten kwijt kon in Europa. Dit kon niet altijd omdat veel landen hun eigen markt beschermden met importheffingen. Het bezitten van zoveel mogelijk koloniën werd dus ook gedaan om economische redenen.

https://historiek.net/koloniale-conferentie-van-berlijn-1884-1885/78779/